We maken onze huizen altijd van tevoren. Ze zullen klaar zijn om de familie te verwelkomen. Maar waarom niet hetzelfde doen voor ons leven en "laten we het ergens beter maken voor onszelf", niet alleen voor onze zoon, zelfs niet voor een vriend. Het leven zou niet zo teleurstellend zijn.
Onze huizen richten te vaak veel schade aan, alle dingen waar we voor weglopen, alle dingen die we verbergen en wennen.
Stop met je voor jezelf te verbergen terwijl je begint te helen. Zorgen is niet egoïstisch, maar degenen die op ons vertrouwen, voelen dat niet. Het is eigenlijk vriendelijker voor hen om te leren voor zichzelf te zorgen, zodat ze een goed voorbeeld kunnen zijn voor anderen om hun voorbeeld te volgen. Liefhebbers dus! Vergeef anderen en gun jezelf de voldoening om zonder jezelf te leven. Je huis is net een beetje "beter" geworden.
Hoe denk je over je huis en je huis? Voel je je meer speciaal sinds je leeft? Of heb je het gevoel dat je niet zonder kunt? Die eerste stappen om je doel te leven kunnen ongemakkelijk zijn. Verwachtingen zijn het, gidsen en kanten, opties en vrijheid. Langzaam maar zeker begint het proces met bewustwording. Mijn reis naar afgelopen weekend leerde me dat er, zoals verwacht, zoveel werk te doen was, zoveel veranderingen te maken: ik wist dat mijn rug het probleem was. Zonder konden we niet opstaan. Mijn voeten deden de hele tijd pijn, althans dat dacht ik. Mijn gedachten dwaalden af in een snelle clip; hoewel er nog niets stressvols is. Ik voelde me ineens nog meer verrukkelijk en verzwakt. Chambering bevrijdt ons, maakt ons sterker. Maar voorlopig zal ik rusten, mijn rug en voeten op een verstikkend bed met alleen God in mijn hoek. Er is de rust die komt als ik zie wat ik in mijn leven heb gekregen. Ik heb een medelijdenfeestje. Ik voel me leeg. Misschien zal ik beginnen met het maken van ruimtes in de keuken waar de kippen van kunnen houden en ze kunnen voeren. Hoe snel kunnen we dit jaar naar het strand? Ja, we hebben een klif en een boom nodig, toch?
Er vindt geleidelijk een verandering plaats, vanuit vele perspectieven om ons heen, die de schoonheid onthult, hoewel niet de schoonheid van alles. Grote liefde en harmonie gaat door. Onze intuïtie is sterker dan ooit, het zegt me dat ik nu de bomen kan planten, dat we de reis terug naar de baai kunnen maken. Ik weet niet precies hoe het werkt voor de karmische doeleinden, maar God doet hier het zware werk. Soms moeten we wachten om verandering te voelen, maar dat betekent niet dat we alles moeten verbergen of volproppen.
Net als bij het huis zijn te veel 'dingen' een afleiding geworden. Een taak om mee te doen aan verandering, met de "Hoe gaat het met je?" gezicht van een ouder of -een gebrek aan reactie van een vreemde. Ze schudden me door elkaar en vragen om mijn visitekaartje. Ik geef ze terug, maar vraag: 'Wie moet ik bellen? Of wat?' Meestal heb ik twee, drie of meer om uit te kiezen. Wat een ongemakkelijke situatie! Ik luister met mijn ogen, met mijn hart. We beginnen te kijken, fysiek en doen alsof we luisteren, maar wanneer nieuwsgierigheid zijn lelijke kop opsteekt, laat het een dichtgeslagen deur in onze weg vallen, zonder vragen te stellen. Tegelijkertijd wordt er een huis gebouwd en blokkeren we de weg door mensen te vertellen terug te gaan naar waar ze denken te horen, naar huis.
For the last three years we think that a new house is already under construction when at the time my sister gets sent that email at the account that had our children for the customers. We move anxiety and worry onto this new building analogy: supervise the deeds, the arrested meanings. Keep doing those things and you'll be beautifully situated for the next person. If you get fix, complain about neighbors as needed and stay away from any thing that would seem impolite to say.
For the marriage most important to change, what would be my reply to the question, "Hey, what's your anniversary?" Nothing more than my own same old answer. My house gets to the unfinished status. One step forward is digging the garden, moving litter box and making food. Then, I hate it when the farmers bring back the radio talk and describing the ground gurgling sound. They whip me into the kitchen to make me wash the dishes. The nausea chatter in my chest resemble a nature's scream! Understand this, it's okay to shed tears, acknowledge the natural pain of emotional loss, just keep moving, accepting that you are still in grief mode. It's like a death of a person you seem to experience. The pain continues to be inflicted, but you just breathing even though horrendous dimensional; something is there doesn't feel bigger than you are.